Bij het starten van mijn blog wil ik eerst enkele eerdere schrijfsels plaatsen. Hieronder een schrijfsel uit het heetst van de discussie rondom wel of niet accepteren van de PVV als gedoogpartner (begin september 2010)
Uit het dagboek van kapitein Verhagen
Zware tijden voor mijn peloton. Het is nu bijna 3 maanden geleden dat ik de leiding over het peloton over heb moeten nemen van generaal Balkenende, die te zwaar gewond was om nog mee te gaan op de veldtocht. Gelukkig hebben we deze week bericht ontvangen uit de VU-kazerne dat het weer beter ging met onze vroegere generaal.
Als ik terugkijk op het afgelopen jaar dan is dat geen prettig gezicht. Onze tactiek die we bedacht hadden voor de ‘slag om Europa’ was niet gelukt. We hadden duidelijk niet gewonnen, maar het leger was overeind gebleven. Op het hoofdfront pakte de samenwerking met het leger van generaal Bos echter helemaal verkeerd uit. We waren drukker met onderlinge schermutselingen dan met de voorbereidingen op de ‘slag voor economisch herstel’ die we afgesproken hadden samen te voeren.
Wellicht dat mijn solo-actie in New York daar ook mede debet aan was (to do: onze nieuwe bondgenoot de tip geven dat speeches in New York vaak averechts werken). Helemaal mis ging het natuurlijk toen onze generaal de ene na de andere wond opliep bij de ‘slag om Brussel’, ‘de actie rapport Irak’ en de ‘kwestie Afghanistan’, toen onze bondgenoten hem ineens een mes in de rug staken. We waren wel trots dat de generaal toen nog ruim 3 maanden bij ons bleef, maar als ik achteraf terugkijk hadden we hem toch eerder uit de frontlinie moeten halen. Wat is ons peloton sindsdien uitgedund! Eerst werden we in de pan gehakt bij de ‘slag om de gemeenteraden’, daarna verloren we onze officieren de Vries en Eurlings en d grootste nederlaag was natuurlijk de ‘Strijd om de 2e kamer’ waar we zomaar 20 onderofficieren zijn kwijtgeraakt.
Misschien moeten we toch nog eens de brieven van het thuisfront herlezen waarin ze het steeds hebben over het gebruiken moderniseerde wapens. Ik moet toegeven dat onze wapens ‘Pragmatisme’ en ‘Machtspolitiek’ steeds minder effect hebben op de kiezers. Die vernieuwde wapens uit de ‘Principe’-serie lijken me echter niets. Van het thuisfront horen we steeds maar dat we ze nodig hebben, dat ze niet nieuw zijn, maar vernieuwd en dat we áltijd al met deze wapens streden, en dat we daar tegenwoordig te weinig gebruik van maken, maar ik kan er gewoon niet zoveel mee.
En dan ben ik deze week opnieuw een officier kwijtgeraakt. Wat was ik kwaad toen luitenant Klink ineens een aanval op onze beoogde bondgenoot ondernam. Nu de stofwolken opgetrokken zijn heb ik pas in de gaten gekregen dat hij zich opofferde om het peloton nieuw perspectief te bieden.
Bij de staf-vergaderingen kwamen we er weken niet uit hoe we onder dat akkoord uit konden komen, zonder generaal Wilders voor altijd tegen ons in het harnas te jagen. Het manifest van het thuisfront dat we ontvingen was klip en klaar geweest. Je kunt niet samen werken terwijl de contract-partner onder hele andere voorwaarden mee gaat vechten. Met de guerilla-tactiek die generaal Wilders tot nog toe toegepast heeft was dat natuurlijk een drama geworden. Dat we dat niet zagen bij de onderhandelingen snap ik nog steeds niet.
Dankzij luitenant Klink kunnen we opnieuw onderhandelen over de samenwerkingsvoorwaarden, en reken maar dat het me niet nog een keer zal overkomen dat de voorwaarden niet kloppen. Ik wil graag een akkoord sluiten met generaal Wilders, maar dan zullen we allemaal onder dezelfde voorwaarden de slag ingaan.
Al met al zal ik luitenant Klink naast me missen. Hij had goed zicht op waar we voor streden. Dat hadden we de komende maanden goed kunnen gebruiken. Weet je wat ik doe, ik laat een standbeeld maken van luitenant Klink en dat zet ik dan in de staf-kamer, dan blijft hij toch bij ons.
Aernoud Olde 