In Hilversum loopt al jaren een discussie over de vraag of er wel of geen doorgang moet zijn in het geluidsscherm aan de Vreelandseweg ter hoogte van de Gomarushof. Hieronder een opinie-artikel over deze kwestie zoals deze in juni 2011 in de Gooi- en Eemlander geplaatst is. Daaronder een vervolg-artikel dat ik enkele weken later aan de raadsleden gestuurd heb. Sinds de raadsvergadering medio juli 2001 is er hoop dat dit boek binnenkort gesloten kan worden, maar zeker is dat helaas nog niet.
_________________________________________________________
Het college is eind april met ‘enige’ vertraging met een besluit gekomen voor het gapende gat in het geluidsscherm aan de Vreelandseweg (bij de Gomarushof). Wethouder van Osch die het dossier vorig jaar heeft overgenomen, kiest ervoor geen pad aan te leggen, maar de opening in het geluidsscherm te laten bestaan en daar slechts een bescheiden en doornloze beplanting aan te brengen.
De keuze van de wethouder klinkt heel redelijk, maar is dat ook zo?
De afgelopen jaren heeft een conflict tussen de gemeente en enkele bewoners van de Gomarushof meermalen de pers gehaald. Wanneer ik alle misstanden uit dat dossier op een rij zou zetten heb ik aan één krantenpagina niet genoeg. Feit is dat de gemeente in dit conflict 3 maal op rij door een rechter in het ongelijk werd gesteld, waarbij vooral de laatste 2 uitspraken (door de Raad van State in juli 2009 en door de rechtbank in Amsterdam in november 2009) gezien kunnen worden als forse tikken op de vingers van de gemeente. Het dossier leek gesloten te kunnen worden.
De praktijk is anders. Anderhalf jaar later zijn de gemaakte kosten verder opgelopen (de kosten voor de gemeente lopen in de honderdduizenden euro’s), en ondanks dat de door de gemeente aangevoerde argumenten keer op keer worden weerlegd, blijft de gemeente Hilversum vasthouden aan haar voornemen dat de geluidswal niet afgesloten wordt.
Bij het bestuderen van het dossier, valt op dat de gemeente steeds met andere argumenten aankomt. Het gaat zelfs zover dat de nu gemaakte keuze eigenlijk niet gebaseerd wordt op argumenten. Slechts de wil van de gemeente geeft de doorslag.
Zonder argumenten te noemen, kiest de wethouder voor een oplossing waarvan vooraf vaststaat dat de doorgang gebruikt gaat worden door onbevoegden om de privé-grond van derden te betreden, een doorgang op een plek waarvan de rechter in het verleden heeft vastgesteld dat daar geen recht van overpad bestaat en de wethouder zelf heeft toegegeven dat er geen wettelijke verplichting bestaat voor een vluchtweg.
Uit de diverse rechtbankvonnissen komt een overheid naar voren die bereid is vele trucs toe te passen en zelfs tegenstrijdige stellingen poneert in de diverse zaken.
Dit is geen overheid die volgens het boekje werkt. Wanneer ze zichzelf betrapt op een fout (of betrapt wordt) toont ze geen zelfreflectie en ze herstelt de fout niet.
Nee, hier zien we een overheid die bij het bouwen afwijkt van de gepubliceerde bouwplannen, wetende dat omwonenden bezwaar hebben tegen de aanpassing. Hierdoor werd het -vreemd genoeg- juridisch onmogelijk bezwaar te maken. Een overheid die een doorgang realiseert, ook wanneer de rechter heeft gezegd dat er geen pad is. Een overheid die zich in woorden bij het rechtbankvonnis neerlegt, maar in daden naar mogelijkheden zoekt om mazen in de uitspraak te vinden om alsnog haar zin door te voeren.
Dit is geen overheid die wanneer ze stuit op een conflict tussen burgers, kijkt hoe zij kan bijdragen aan de-escalatie van het conflict of zelfs kan bijdragen aan een oplossing. Nee, hier zien we een overheid die partij kiest voor de ene groep bewoners en de andere groep voor de rechter daagt.
Is dit de overheid waar we als burgers vertrouwen in moeten hebben? Betrouwbaar, onpartijdig en rechtvaardig? Nee, dit dossier toont een gemeente die net zolang doorgaat totdat de benadeelden het opgeven of een fout maken in de procedure. Een strijd tussen een volledig geoutilleerde dienst met vrijwel onbeperkte middelen, en enkele bewoners met zeer beperkte middelen. Normaal wint de gemeente dit, maar dit keer is zij op een taaie tegenstander gestuit.
Vorig jaar werd bij de bespreking in de raadscommissie door ondergetekende namens het CDA aan het college gevraagd in deze kwestie zelfreflectie te tonen. Ja, sindsdien is er vooruitgang te constateren in de wijze van communiceren, maar wanneer uiteindelijk bij de besluitvorming slechts de wens van de gemeente telt, de rechten van omwonenden met voeten worden getreden en het onveiligheidsgevoel van de burgers wordt afgewimpeld als ‘subjectief’, dan concludeer ik dat ’mijn’ gemeente Hilversum zich niet gedraagt zoals een overheid zich behoort te gedragen.
Aernoud Olde
_________________________________________________________
Geachte raadsleden, (verzonden 13 juli aan vooravond raadsvergadering)
Drie weken geleden stuurde ik een opinie-artikel naar de Gooi- & Eemlander over de doorgang in het geluidsscherm bij de Gomarushof, met als titel ‘Gemeente Hilversum kampioen doordrammen?’ (zie bijlage).
Waarom bemoeit iemand die aan de andere kant van de stad woont, zich met dit dossier zult u zich afvragen? Dit dossier kwam 2,5 jaar geleden op mijn weg en ik ben er destijds als fractie-assistent voor het CDA vragen over gaan stellen, uiteindelijk ook aan de wethouder.
Mijn gevoel daarbij was dat de gemeente echt wel goede redenen zou hebben voor haar handelen. Bovendien, de gemeente werkt onpartijdig, rechtvaardig en conform de wet, dus uiteindelijk zouden alle vraagtekens over het handelen van de gemeente wegvallen.
In de loop van de tijd sloeg dat gevoel echter om in verbazing over het handelen van de gemeente. Was deze overheid betrouwbaar, onpartijdig en rechtvaardig? Deze verbazing kwam vooral voort uit de rechtbankverslagen die ik las, en werd dubbel en dwars bevestigd toen ik kortgeleden de antwoorden op de art.41 vragen van Hart voor Hilversum las. Als ik het vriendelijk formuleer dan is er wel erg veel waarheid weggelaten uit deze antwoorden.
Een voorbeeld dat tekenend is voor de kwaliteit van de antwoorden, is de opsomming die de wethouder geeft van de rechtszaken. De waarheid is dat er 5 uitspraken zijn in dit dossier, waarvan de eerste 2 van de administratieve rechter in het voordeel van de gemeente waren. Echter, deze uitspraken zijn door de Raad van State vernietigd. Ik ben geen jurist, maar daarmee had het antwoord van de wethouder moeten zijn dat er 3 uitspraken zijn in dit dossier, allen ten nadele van de gemeente.
Al die tijd is het mijn streven gebleven om een bijdrage te leveren aan het tot een oplossing komen. Naast contact met de omwonenden heb ik ook tot 2X toe een persoonlijk onderhoud gehad met wethouder van Osch over dit dossier, aangezien ik de wens had objectief te blijven.
Dat laatste bleek in dit dossier echter niet mogelijk. De reden daarvoor is dat de gemeente zelf aantoonbaar niet objectief handelt. Nadat de gemeente bij de bouw van de muur al forse blunders had begaan, ging ze naar mijn mening definitief in de fout door bij een conflict tussen inwoners van de Gomarushof niet te gaan bemiddelen, maar reageerde met het voor de rechter dagen van een van de partijen.
Nadat de rechter oordeelde dat er toch echt geen recht van overpad bestond had de gemeente haar pogingen moeten staken. De reden van haar handelen was namelijk door de rechter afgewezen. Het gat in de geluidswal werd echter niet afgesloten. In plaats daarvan zocht de gemeente met nieuwe argumenten om alsnog een doorgang te creëren. In pamfletten riepen gemeente-ambtenaren zelfs op bij omwonenden, om aangifte te doen tegen de eigenaren van de grond.
Toen dit alles niets opleverde gooide de gemeente het opnieuw over een andere boeg, op last van de brandweer was er een veiligheidsrisico. Een argument dat bij de rechter niet ingebracht is, terwijl het oordeel van de hulpdiensten standaard deel uitmaat van de procedure die hieraan vooraf gegaan was.
Ik kan een hele waslijst fabriceren van details uit dit dossier waarin de gemeente zich niet betrouwbaar, onpartijdig en rechtvaardig opstelt. Waar het nu echter om gaat is dat de wethouder een beslissing heeft genomen die de zaak niet oplost. De oplossing van de wethouder veroorzaakt slechts dat omwonenden er (subjectief en/of objectief) door in hun veiligheid worden aangetast, het dossier nog dikker zal worden, en nog jaren tijd en aandacht van ambtenaren zal vragen.
De enige instantie die daar op dit moment een stokje voor kan steken is de gemeenteraad. Daarom richt ik mij tot u, met de vraag om de wethouder te bewegen de door hem voorgestelde oplossing in te trekken en met een oplossing te komen die de patstelling in dit dossier doorbreekt en recht doet aan de rechten van de omwonenden.
Met vriendelijke groet,
Aernoud Olde
Aernoud Olde 