De afgelopen week was er 3 dagen lang het Christelijk Sociaal Congres (CSC), 125 jaar na eerste congres in 1891. Destijds een draaipunt tijdens de Industriele Revolutie. Er lag een heldere analyse van de tijdgeest, een heldere agenda en gretigheid dit op te pakken.
Het resultaat was sociale wetgeving, emancipatie (eerst van de Kleine Luyden, later ook van arbeiders en vrouwen). Een en ander dankzij de oprichting van woningbouwverenigingen, vakbonden, scholen, kranten, etc.
Uiteindelijk is dat uitgelopen in de verzuiling.
Jaren geleden is geconcludeerd dat we nu op eenzelfde draaipunt van de geschiedenis zitten; globalisering, digitalisering, de netwerksamenleving … maar vooral onzekerheid en angst. Daarom was het congresthema: Geloof, Angst en Liefde.
In deze tijd moeten we ook antwoorden vinden en een nieuwe weg inslaan. Een nieuwe manier vinden om anders samen te leven, met nieuwe middelen en nieuwe zekerheden. Dat is voor het CSC en mijzelf nu de opdracht. De verzuiling hebben we inmiddels lang achter ons gelaten, en dat is goed, maar de verzuiling gaf ook zekerheden en overzicht voor mensen. En die zekerheid over waar we bij horen, die missen we nu.
De Christelijk Sociale beweging denkt (net als veel andere stromingen) dat de mensen opnieuw met elkaar verbonden moeten raken. Wie organiseert dat? Wie is dan eindverantwoordelijk?
Over die vragen en welke weg we moeten gaan werd op het congres gesproken, en dat is goed en verrijkend voor mij, zoals op het moment dat ik aan een gezelschap de vraag voor kon leggen waar ik al enige tijd mee rondloop; ‘Waar zie ik in Hilversum vormen van gemeenschap?’ Ik wil namelijk een bijdrage leveren aan het overdragen van verantwoordelijkheid aan de gemeenschap (in plaats van aan de gemeente), maar ik zie die gemeenschap meestal niet.
In een discussie krijg je dan mee dat de gemeenschap bestaat uit de burgers die de bereidheid hebben iets voor elkaar te betekenen. Verder leer je dan dat er al heel lang groepen zijn als de Vincentiusvereniging. Erg leerzaam dat er gelieerde stromingen zijn waar contact mee gezocht kan worden.
Zelf kan ik me volledig vinden in conclusie dat het antwoord niet van de overheid gaat komen, maar dat het de (ondernemende) burgers zijn die samen het antwoord moeten geven. En nu actie …
En daar ligt mijn kritiek, want met honderden aanwezigen, … het lijkt alsof iedereen afwacht.
Lokaal de verbinding zoeken. Lokaal krachten mobiliseren en de samenwerking aangaan. Samenwerkend en met nieuwe middelen. Over de grenzen van de oude organisaties heenspringen en nieuwe allianties sluiten. Yes we can! Wir schaffen das.
Aernoud Olde 