Levensverhaal Willemien:
Opgeschreven door mijn vader eind april 2019 nav het overlijden van mijn moeder.
In 1947 ging Willemien (toen nog Willy) met haar broer en 5 zussen uit het Drentse Zweeloo naar Veenhuizen. Haar vader ds van Haeringen had naast de kleine gemeente Veenhuizen de opdracht gekregen namens de Gereformeerde Kerken ”te arbeiden tot welzijn en onderricht van de NSB-ers die in Veenhuizen hun straf moesten uitzitten’. Vader was weer getrouwd met moeder Jannie, want mama Lies Oostenbrink was in 1944 overleden toen Willemien 7 jaar was. Het gemis van Mama Lies is altijd voelbaar gebleven. Wat een vreugde, er kwamen nog twee zusjes, het werd een echt pastorie-gezin. Ternauwernood 16 ging Willemien en tweelingzus Diny zich voorbreiden op verpleegster worden. Het zat in de familie.
Naar Eudokia in Rotterdam! Inmiddels speelde Henk ook (een beetje) een rol in haar leven en samen gingen ze naar allerlei zendingscursussen en conferenties. Zendingsweekenden leiden voor jongeren deden Willemien en Henk samen. In de Kleckke in Oosterhesselen wel met 75 jongeren uit Zwolle. Samen met Henk wilde Willemien naar Sumba in Indonesië. Ze had als kind heel Veenhuizen afgefietst met het zendingsbusje.
In 1961 was het zover alle opleidingen afgerond …. maar Indonesië zat dicht. In afwachting van een visum naar de pastorie in Dalfsen waar haar man Henk beroepen werd. Toen al werden de uitstapjes naar Zwolle heel bijzonder, maar helemaal bijzonder waren de beide jongetjes Gerrold en Burret. Willemien was echt moeder. Met kinderwagen en al ging ze soms mee op bezoek. Of was het om bramen te plukken…
De band met Zwolle groeide want Henk mocht voor ds van der Zanden in Assendorp catechisatie geven. De catechisanten kwamen op de fiets naar Dalfsen om baby Burret te bekijken. Maar ook was er een poging om het jonge gezin voor India en Argentinië te interesseren. Maar toen was in 1963 Indonesië weer open. Willemien ging met Henk en de beide kinderen in Baarn wonen voor de laatste de voorbereiding voor vertrek. Inmiddels las Willemien de Sumbase Bijbel vloeiend.
Na een moeilijke en mandenlange reis kwamen ze medio 1965 in Melolo op Sumba. Midden in de politieke crisis van dreigend communisme, pas later besefte Willemien hoe gevaarlijk het was geweest, Maar inmiddels was er en band gegroeid met de vrouwen in Melolo, samen dansen en dan kletsen met elkaar bij de enige lamp in het dorp. Waarover? Dat was geheim dat mochten de mannen niet weten …. Willemien danste op de nationale feestdag, toen kon het niet meer stuk, alle vrouwen uit de bergen wilden bij hun bezoek aan de markt aan de kust die ‘witte ibu’ zien maar vooral het kleine baby’tje Elize zien en vasthouden. Elize ging twee weken oud van arm op arm. Bang voor tbc? Willemien niet, Elize was nog immuun via haar moeder. Willemien en haar huis en erf werd het ontmoetingspunt van de vrouwen. De ene na de andere vrouwen club ontstond tot ver in de bergen. Samen werden jonge meisjes uitgekozen voor een opleiding in het ziekenhuis. En altijd wanneer Henk weg was voor tournee gebeurde er weer iets …Een politie agent die ’s nachts de kamer van de meisjes (hulpen in de huishouding) binnendrong. Willemien hoorde het en …. de volgende dag zat ze vast op het politiebureau!! Teveel om hier te vertellen. Maar de vrouwen haalden haar er weer uit met vlag en wimpel.
In 1968 moest het gezin naar een centrale standplaats op Sumba. Het vertrouwde Melolo werd node gemist.
Ook in Payeti werd haar huis en erf een ontmoetingspunt, ook voor Nederlandse collega’s. Wat een inzet in die tijd om hulp te bieden van de zijde van het Werelddiaconaat om de materiéle vooruitgang op gang te brengen. Maar de Sumbase Kerk wist Willemien te vinden om samen met Rambu Piras (om maar Sumbase vrouw te noemen) een afdeling vrouwenwerk op te zetten voor motivatie van onderwijs en gezondheid en landbouwontwikkeling. Uit die tijd is het verhaal dat toen de gezinsplanning een onderdeel werd van het regeringsprogramma de Kerk conferenties ging houden mee rond dit onderwerp. In Melolo een conferentie met meer dan 200 kerkelijke werkers, op een avond een voorlichting van de toen nog Nederlandse dokter. Plotseling bericht dat dr Onvlee niet kon komen. Wat stelden de leiders van de Synode voor? Kan Ibu Olde dat niet doen? Met hulp van Henk werden snel stencils getypt en getekend. De baarmoeder en alles wat daarmee te maken had. En ’s avonds vertelde Willemien nadat haar Sumbase vriendinnen naast haar waren komen zitten. De vrouwen gaven de mannen een lesje …. Het stencil ging van hand tot hand over heel Sumba,
Maar veel belangrijker werd in die tijd dat Willemien de oudste kinderen Gerrold en Burret zelf les moest geven. Elke morgen van 8 tot bijna elf uur. Daarin mocht niemand haar storen, ook al stond wie ook op de stoep (op de emper /veranda). De Sumbanezen begrepen deze gedrevenheid wel, Nederlandse collega’s soms minder. En intussen werd Aernoud geboren, vergeet het niet! De jongen die groeide van Almiron blikkenmelk met Nesquick!
Te veel om op te noemen,voedselhulpacties, een vliegtuig charteren als het schip niet kwam om studenten op tijd in Jogya en Makassar te krijgen. Er waren honderden beurzen via de Sumbase en buitenlandse kerken.
Toen werd in 1971 Henk ziek, het gezin keerde in 1972 hals over kop naar Nederland terug. En dokter Lettinga stelde meteen voor in Zwolle te blijven, er waren toch vacatures. Zo kwam het gezin op Groot Wezenland 39, veertig jaar lang. In het begin een heel moeilijke tijd. Samen met dr Sillevis Smidt uit het Sofiaziekenhuis redde Willemien het leven van Henk, samen hadden ze beter door dat het amoebe dysenterie was beter dan de dokters van het Tropeninstituut in Amsterdam.
Willemien nu echt moeder van vier kinderen. Willemien deed de eerste twee jaar niet anders dan lezen en lezen, om de nieuwe tijd in Nederland te begrijpen. Toen zei ze tegen Henk: Denk maar niet dat ik hier in Zwolle wil rondlopen als de vrouw van dominee Olde. Voor Henk een uitdagende uitspraak.
Eerst was er het bestuur van de basisschool Elout van Sioeterwoude aan de Wipstri, dat ging zomaar door in het Carolus Clusius College. Spannende tijden toen er communistische invloed was op school. Willemien en Corry Donner (die twee weken geleden gestorven is) gingen samen naar vergaderingen van min of meer opruiende bijeenkomsten …. het duurde niet lang of de BVD zat bij Willemien te praten, ze heeft er nooit een woord over gezegd. Toen ging ze ds Adri van Es helpen bij de opbouw van het Podium van Kerken. Het diploma sneltypen werd gehaald en de laatste centen werden uitgegeven aan een brede wagen typemachine. Vanuit het CCC bestuur kwam ze in het bestuur van de grafische opleiding bij directeur Besteman, samen redden ze de opleiding voor Zwolle en bouwden die in in Deltion. Maar toen Willemien als voorzitter nota’s van 7.000.000 gulden moest ondertekenen hield ze op, dat overzag ze niet meer. ‘Laat mij naar de docenten op bezoek gaan die ziek of gestrest zijn’. Toen was er een briefje uit Arnhem, of ook in Zwolle de gevangeniskerkdiensten weer opgezet konden worden. Binnen de kortste keren had Willemien mensen gevonden die mee wilden doen. Dat was het altijd weer, Willemien deed het niet zelf, maar op een ef andere manier waren er de mensen die samen met haar de schouders er onder zetten, en altijd was dat weer gezellig en uitbundig. En bij die gevangenis kerkdiensten zag zij Joop van Ommen of Joop zag Willemien. En toen was het hek van de dam. In het bestuur van de WRZV, daklozen, thuislozen, ga maar door. Uiteindelijk de Herberg waarin de opvang geregeld was. Nee, niet met grote subsidie van de gemeente, maar allerlei instanties daarvoor te interesseren was de inzet van Willemien, zodat Zwolle samen er achter stond. En in hoeverre het racefietsje van Willemien meestal in de hoogste versnelling daar een verbindingsfactor was zou leuk zijn om uit te zoeken. Bovendien had ze mv van Zuylen leren kennen en mv Mensink beide actief in de CDA ….
Of dat thuis dan wel goed ging? Jawel …. vergeet niet dat Henk ’s morgens ook niet direct weg hoefde en Willemien kon ’s morgens heerlijk slapen. Ook verzon ze toen Gerrold zijn VWO diploma ging halen dat Willemien meedeed via de LOI en ze haalde bijna alle certificaten ….
Zo raakte ze betrokken bij Unicef, fanatiek bij Zwolle Groenstad. Nee niet met kritiek op het beleid van de gemeente, maar adviserend, overleggend. Aannemers begrepen dat voor elke die wilden kappen er twee anderen moesten komen. Willemien plantte bomen in Zwolle en met wie!!!
Toen kwam het CDA, in de gemeenteraad. Fijn. Willemien kreeg zelf geld, een eigen bankrekening had ze al lang en ze mocht het zelf besteden. Dat was aan haar altijd weer sportieve kleding te zien. Maar in de gemeenteraad, Willemien had een goede babbel, maar aan spreken in het openbaar had ze een erge hekel. Zelfs afkondigingen in de kerk voorlezen werd altijd een beproeving.
Maar toen werd John Berends wethouder en hij maakte Willemien tot fractiesecretaris. Dat bleef ze vele jaren en Willemien legde contacten en babbelde mensen bij elkaar in de plannen die er lagen. Eddy van Hijum zei later: Ík kon langs het patroon van Willemien Zwolle en de politiek leren kennen. Zelfs kwam Balkenende op bezoek om te horen hoe iemand zo constructief bij heel de samenleving betrokken was, zonder zelf op de voorgrond te treden.
Ja en hoe begon dat nu met haar hoofd? In 1976 was ze door gladheid uitgegleden op het Kerkbrugje en tegen de ijzeren spijlen geklapt. Dat liep maar net goed af zei de specialist, maar 20 jaar later bleek haar hele rotsbeen vol te zitten met opgedroogd vocht. Een urenlange operatie. In 2012 gingen Willemien en tweelingzus Diny deelnemen aan tweelingonderzoeken aan het alsheimer instituut aan VUMC. Een eeneiige tweeling en beide verpleegster, die fanatiek mee gingen doen in medisch onderzoek. Toen we die verschrikkelijk MRI scan zagen en hoorden wat de gevolgen konden zijn. Niet direct van Alsheimer maar van die subgroep; vasculaire dementie in agressieve vorm. Die agressive vorm was er ineens in oktober 2017. Inmiddels was Willemien verhuisd van het mooie huis op Groot Wezenland naar het Lubeckplein, Koggelaan, vijf hoog mooi appartement. Intensiever werden de tochten naar prof Scheltens aan het VUMC, maar het kon niet meer. Icare kwam helpen, geweldig. En toen dat ook te moeilijk werd kreeg ze 8 maand geleden zomaar een plekje in de Sonsbeekhuizen bij de Oosterkerk. Ze kon het nog volgen. Weer op het veilige plekje bij de Oosterkerk en elke zondag probeerde ze er naar toe te gaan, probeerde ze nog te zingen maar …. Tot in de Paasweek 2019 met die wonderlijke Palmzondag en uitbundige Stille Zaterdag en op de Paasmorgen sliep ze , zo diep tot haar laatste adem op vrijdag 26 april half twee …..
Aernoud Olde 